همین چهار سال پیش بود که وزیر تازه به سرِکار آمده نیرو تاکید کرد که بخش عمده‌ای از سدسازی‌های سال‌های اخیر، بی‌رویه و بدون دلیل بوده است. بررسی آماری تعداد سدهای ساخته شده نشان از رشدی خطرناک دارد، چه، پیش از انقلاب، تنها ۱۳ سد بزرگ را برای مهار و ذخیره آب‌های جاری ساخته بودند و بعد از انقلاب، صدها سد، مانع حرکت طبیعی آب رودخانه‌ها به دشت‌ها شدند. چرا؟ ذخیره زیرزمینی آب، قابل به‌نمایش درآوردن نیست. عکس انداختن کنار یک سازه بزرگ پر از آب اما، خاطره‌انگیز است. سد، فتوژنیک است و

دیدار با خاتمی، حداقل برای من که به او رای داده بودم، امیدوار کننده بود. حس کردم بحث را فهمیده و پی‌گیری نجات سرزمین است و می‌فهمد که زیاده‌روی در ایجاد مخزن‌های رو-زمینی در کشوری با تبخیر بالا، عاقلانه نبوده است. اما آیا زیادی امیدوار نشده بودم؟ واقعیت این است که سید محمد خاتمی بدون ردای ریاست جمهوری، انسان جذاب و دوست‌داشتنی‌ای می‌تواند باشد اما موقعیت حقوقی‌اش، باعث اشتباه من و امثال من شده بود، و هنوز هم بسیاری را به خطا می‌اندازد. خاتمی، از نظر هواداران و توجیه‌کنندگانش

سه روز بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۰ بود که برای چیزی به جز کارتون و کاریکاتور و مسائل سیاسی در دفتر سید محمد خاتمی بودیم. او با رای بالایی مجدداً به ریاست جمهوری انتخاب شده بود و انتظار از او کم نبود در مدت زمان کمی که داشتیم، برایش گفتیم که که سیاست وزارت نیرو و پیمان‌کاران و مشاوران، وضع آب ایران را در ۱۰-۱۵ سال بعدش بحرانی خواهند کرد. به نحوی ساده توضیح دادم که آب، فقط لازم نیست روی زمین ذخیره شود و خودش حتماً به‌عنوان فرزند کویر می‌داند که قدیمی‌ها چگونه آب را در ب